Prawie każdego, w czasie młodzieńczego realizowania się w zawodzie, również i mnie dopadła niemoc zdrowotna. Praca w terenie rolniczym, zjednywanie sobie potencjalnych klientów oraz zdobywanie ich zaufania i, co najważniejsze, bardzo niehigieniczny tryb życia z tym związany, niosło za sobą ryzyko wystąpienia kłopotów sercowych.          Spora dawka nikotyny z, popularnych w kręgach rolników w minionych latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia, Klubowych

Z „Generałem” widywałem się codziennie, zawsze rano. Przychodziłem o świcie do stajni, by sprawdzić, czy żyje.  „Generał” miał już swoje lata – i nigdy nie było wiadomo, czy nazajutrz się zobaczymy…             W Karpackiej Brygadzie Wojsk Ochrony Pogranicza w Nowym Sączu, gdzie miałem zaszczyt służyć ojczyźnie jako sanitariusz weterynaryjny, „Generała” poznałem tuż po unitarce. Koń leciwy, poczciwy, łagodny, po wielu

Pewnego jesiennego wieczoru zadzwoniła pani nauczycielka z miejscowej podstawówki, prosząc o ratunek dla swojego kilkumiesięcznego psa myśliwskiego – posokowca. Pani ta była młodą kobietą – myśliwym (obecnie zapewne nazwano by ją myśliwczynią…). Posokowiec był jej ulubieńcem, oczkiem w głowie. Jednocześnie, ze względu na swój niesforny charakter, był przyczyną wielu problemów.             Tak zdarzyło się i tym razem. Objawy były wielce

W jednej z wiosek w gminie Trzyciąż, należącej do powiatu olkuskiego, od zarania, na kilkunastu hektarach gospodarzył stary ojciec wraz z dwoma synami. Już od dawna, krążyły legendy, że od pokoleń, toczyli oni wojnę z sąsiadem o przysłowiową piędź ziemi.             Kiedy schorowany ojciec zmarł, sprytny sąsiad przypuścił atak na braci,  celem utrzymania przy swoim areale, przyoraną niegdyś część gruntu.

Zaraz po studiach przyszło mi się zmierzyć bezpośrednio z zawodem lekarza weterynarii – prawdziwego terenowca – nie jakiegoś „gabineciarza”, co to boi się wyzwań z dużymi zwierzętami, w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia.             W tamtym czasie wszystko wyglądało inaczej. Przepisy dotyczące prokreacji u dużych zwierząt gospodarskich zwalczały ze wszech miar, nie nadzorowany przez nikogo, „lewy” rozród, taki z wykorzystaniem rozpłodników

Po studiach na wydziale weterynaryjnym AR w Lublinie i odbytych stażach lecznicowych, rzeźnianych, w laboratorium (ZHW) oraz na punkcie granicznym w Zebrzydowicach, osiadłem na etacie ordynatora w PZLZ w małej miejscowości Pilica, wówczas nie posiadającej praw miejskich (dzisiaj, po odzyskaniu praw, ponownie jest to  miasteczko).             Obsadę placówki (wówczas państwowej) stanowili dwaj lekarze (w tym ja), technik weterynarii, sekretarka oraz

– Kolego Włodku, mamy dziś daleką trasę, jedziemy na rumenotomię za Lubanie, do Zwolińskiego. Byłem tam parę dni wcześniej i wykryłem ciało obce w przedżołądku, będziemy operować – tymi słowami kierownik zaprosił mnie do swojego malucha, stojącego na dziedzińcu włocławskiej lecznicy.          Żółty samochodzik, dokładnie wypełniony nami i sprzętem, szybko opuścił teren zakładu. Znaleźliśmy się wśród jesiennych pól. Jesień – 

Do naszej lecznicy wpłynęło zgłoszenie od gospodarza, p. Henryka z  miejscowości Czarne, dotyczące kastracji prosiąt. Mąż Andrzej, też lekarz weterynarii, wyjechał do innego zgłoszenia – trudnego porodu. I nie wiadomo było, kiedy wróci.                Postanowiłam pojechać do zgłoszenia sama.             Zajechałam na podwórze. Przygotowałam potrzebny sprzęt. Cały czas byłam mocno obserwowana przez p. Henryka. W międzyczasie zawołał swoją matkę,

Akcje masowe – jak szczepienie przeciw różycy, tuberkulinizacja, odgzawianie – nie wymagały indywidualnych powiadamiań rolników o planowanych terminach zabiegu. Zwykle sołtys informował na tablicy przed sklepem o planowanej akcji, w razie potrzeby do agitacji dołączał się kierownik szkoły, a nawet … proboszcz – gdy była nagła potrzeba, w ogłoszeniach parafialnych dodawał komunikat służb weterynaryjnych. Słowem – wieś wiedziała, że weterynarze

Budynek PZLZ w Pilicy mieścił się na końcu ul. Mickiewicza, za kompleksem budynków OSM Pilica oraz Bazy Transportowej tej spółdzielni. Dalej, w kierunku Klucz i Olkusza, przy tej ulicy stało parę domostw, w tym wapiennik oraz gospodarstwo rolne, na którym gospodarzyła starsza pani z synem w wieku ok. 40 lat.           Wzrok syna pozostawał wiele do życzenia. Pewnie, jako smakosz

Będąc młodym, ambitnym, dobrze rokującym terenowcem, zdarzył mi się niecodzienny przypadek.          W tamtych, przedinternetowych czasach, w pierwszej połowie latach 80-tych ubiegłego stulecia, każde święta, zarówno zimowe – Bożego Narodzenia – jak i wiosenne – Wielkanocne – obchodziliśmy w ścisłym gronie rodzinnym. Każdego dnia podczas owych świąt zajeżdżaliśmy swoimi sprzętami: ja wartburgiem przejściówką z lat pięćdziesiątych, mój starszy brat syrenką

Najpierw był tylko Pan Bóg i nie było nic. Potem – ministerialnym zarządzeniem – wyleciałem z pracy. Na bruk, jak wszyscy. Trzeba było coś robić. Zrobiłem więc lecznicę. A tak naprawdę – historia lecznicy zaczyna się od teczki i telefonu, aby po etapie szałerka na targowisku przejść do stanu obecnego – „nowoczesnej polikliniki”.          Gabinet weterynaryjny w moim mieście posiada