Poznań, jesienna, dyżurna sobotnia noc. Dochodzi 12 w nocy. Deszcz bębni po dachu, nie daje spać. Nagle telefon od sekretarki: z ogrodu zoologicznego chcą rozmawiać. Proszę połączyć.          – Panie doktorze, lwica rodzi, są problemy.          – Od kiedy rodzi?             – Od rana.             – Nie rozumiem. Macie swojego lekarza do 16. I nie rozwiązał problemu?             – Gdy

Yorkshire terier, suczka sześciomiesięczna, przyjechała na konsultację. Od czasu zakupu (a została zakupiona w wieku dwóch miesięcy) podczas oddawania moczu cały czas obsikuje sobie uda po wewnętrznej stronie. Opiekunka załamana, ponieważ za każdym razem po sikaniu musi swoją milusińską myć. Była u kilku lekarzy, diagnozy były różne, ale leczenie zupełnie nieskuteczne.             Po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu przystąpiłem do badania klinicznego.

Panie doktorze, moja Księżniczka nie chce jeść szynki, polędwiczki, nawet baleronu, który uwielbia – powiedziała kobieta, wchodząc do gabinetu. –  A gdzie jest Księżniczka? – zapytałem. – Zaraz przyjdę razem z nią, ale czy doktor nas przyjmie? – Tak, przyjmę.             Była godzina dwudziesta, późna jesień. Stan wojenny. Myślę sobie: co za indywiduum…Ja dostaję kartki na jedzenie dla moich dzieci.

Pół roku po stażu. A ja używam swojego fonendoskopu, który kupiłem i używałem podczas studiów. W lecznicy, w której pracowałem, leczenie zwierząt odbywało się z „za biurka”. Bez termometru, bez fonendoskopu,  bez  młoteczka opukowego. Krótki (a nawet bardzo krótki) wywiad – i już była diagnoza. Co prawda, leków było „pięć na krzyż”, a z góry wiadomo, jaka jest diagnoza.  Diagnozowano

Arkady Fiedler popełnił swego czasu książkę pod tytułem „Widziałem szczęśliwych Indian.” Dawno, oj dawno temu, bo dziś zniknęli nawet oni. Jeżeli jednak już się taki trafi, to musi mieć certyfikat identyfikacyjny z chipem. Bez tego nikt mu nie uwierzy, że jest Indianinem. Cóż, takie czasy.             Dzieje się tak nie tylko w Ameryce, kolebce słynnego HACCP. W naszych skromnych warunkach

Czas kilku ostatnich lat komuny w PRL był dosyć okrutny. Pensję jak wcześniej gwarantowało państwo i (w zasadzie) pracę również. W zasadzie, bo w końcówce lat osiemdziesiątych do weterynarii zawitało widmo braku leków. Ot, lekarze rejonowi nie mieli za co kupować leków i całą weterynarię prowadziliśmy metodą „ratuj się kto może”. Apteka lecznictwa była wypełniona lekarstwami, które niezbyt się do

Przy jednej z ulic w Ciechocinku znajduje się niewielkie gospodarstwo rolne, prowadzone przez państwa Wichockich. Miałem to szczęście, że zdobyłem sobie zaufanie i ogromny, chwilami aż żenujący mnie, szacunek tych przemiłych ludzi. Taką, wręcz namacalną, miarą tego szacunku było zdarzenie, do którego doszło podczas jednej z moich wizyt w tym gospodarstwie. – Panie doktorze, wszystkie krowy właśnie stoją w oborze.

Historia ta wydarzyła się początkiem tego wieku, w latach, kiedy, jako urzędnik państwowy – Rejonowy Lekarz Weterynarii – mogłem, zgodnie z obowiązującym prawem, prowadzić działalność gospodarczą. Prowadziłem jednoosobową działalność o nazwie „Usługi weterynaryjne”.        Swoją działalność gospodarczą zarejestrowałem w US bezpośrednio po sprywatyzowaniu usług weterynaryjnych, świadczonych przez lekarzy weterynarii. Jedenaście lat pracy w państwowej lecznicy dla zwierząt zaowocowało wielością gospodarstw,

Staram się nadążać za niektórymi nowinkami w zawodzie. Można powiedzieć, że wręcz ulegam kaprysom mody. Kiedy było trzeba, zgłębiałem tajniki radiestezji, zapoznałem się z podstawami elektroakupunktury, doprowadziłem  do zakupu lancetronu, którego to wydatku dyrekcja Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii we Włocławku jeszcze do dziś mi nie zapomniała. Dyrektor twierdził, że przez ten właśnie zakup doprowadziłem do ruiny finansowej nasz kochany WZWet. Pociesza

Do zdarzenia, które tu opisuję, doszło w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, kilka lat po ukończeniu przeze mnie studiów weterynaryjnych.        Wczesny, chłodny, październikowy poranek. Jak każdego dnia, ok. ósmej przyjeżdżam do lecznicy, w której podjąłem pierwszą stałą pracę. Każdego dnia coraz silniej daje się wyczuć nadchodzącą, chłodną, jesień. Czas najwyższy na uruchomienie ogrzewania, gdyż temperatura w lecznicy niewiele różni się

Zbyszek takich nazywa „młynkami”. Nie mam pojęcia, skąd to zapożyczył. Ot, pies, ze dwa świniaki, czasem chuda krowinka. Oni zawsze mają nierzeczywiste problemy. Ot, na przykład: ile podać leku na robaki dla dwóch kokoszek i koguta? Czyżby nie wiedzieli, że lek na robaki podaje się nie na kokoszki, tylko na litry wody do picia? Ech! Wardusiak zgłasza rzadko. Ale, jak

Będąc czynnym urzędnikiem państwowym – piasując funkcję Powiatowego Lekarza Weterynarii – sprawowałem minn. nadzór nad zakładami produkującymi żywność zwierzęcego pochodzenia. Nadzorem tym objęte były  również zakłady ubojowe, w tym ubojnie drobiu.             Na terenie mojego powiatu (olkuskiego) funkcjonowała spora ubojnia drobiu, zbudowana już po wejściu Polski do struktur UE, odpowiadająca wymogom unijnym, wyposażona w najnowsze technologie stosowane w tej branży.